Семья Мацак из Украины прижилась в Деревне Непороты

У Непаротах знайшлі другую радзіму
Людмілу Вітальеўну і Анатоля Пятровіча Мацак, іх нявестку Алёну і ўнукаў Арцёма і Ілону засталі за важнай справай – яны капалі бульбу.
“Мы карэнныя ўкраінцы. Прызнацца, і думаць не думалі, што некуды прыйдзецца пераязджаць жыць, – расказала Людміла Вітальеўна. – З дома выгнала вайна. Мы жылі ў сяле Канавалава, якое знаходзіцца ў 80 кіламетрах ад Данецка. Было страшна за сябе, за дзяцей і ўнукаў. Таму і адважыліся на пераезд. У мяне ў Віцебску жыве сваячка, яна нам і параіла прыехаць у Беларусь і ўладкавацца на работу ў любое сельгаспрадпрыемства, дзе даюць жыллё”.
Так Мацакі і зрабілі. А выбар выпаў на ААТ “Прыазёрны мір”, дзе былі патрэбны працоўныя рукі. Уся сям’я і знайшла там работу: Анатоль Пятровіч працуе вадзіцелем, Людміла Вітальеўна разводзіць абеды механізатарам на поле, сын Яўген уладкаваўся механізатарам, а ягоная жонка Алёна – загадчыцай на ферму Непароты. В. а. дырэктара ААТ “Прыазёрны мір” У. Ф. Карнілаў задаволена работай украінскай сям’і – людзі надзейныя і працавітыя.
Людміла Вітальеўна расказала, што ехаць у Беларусь было крыху боязна.  Але ўсё склалася не так і дрэнна: далі сякую-такую мэблю, выдзелілі дом у Непаротах (праўда, там прыйшлося зрабіць рамонт), дапамагалі мясцовая гаспадарка, жыхары блізляжачых вёсак, валанцёры, “Чырвоны крыж”. Сям’я праз інтэрнэт папрасіла дапамогі.  І на Шуміліншчыну пайшлі пасылкі з розных куткоў Беларусі: прысылалі хто адзенне, хто дзіцячыя цацкі, хто гумавыя боты, хто каструлі.
“Мы вельмі ўдзячны ўсім за дапамогу, – кажуць Мацакі. –  Зараз мы цвёрда стаім на нагах, маем усё неабходнае, працуем, вырошчваем садавіну і гародніну. А галоўнае, задаволены тым, што жывём у мірнай краіне”.
На Украіне Мацакі трымалі некалькі кароў і быкоў, разводзілі трусоў і курэй. Гэта была вялікая падтрымка для сям’і. Яйкі, малако і мяса вазілі ў горад на рынак. Але з-за вайны збываць усю гэтую прадукцыю стала немагчыма. “Не, у сваё сяло больш не вернемся, бо людзям там неяк выжываць – калгасаў і работы няма, – кажа Анатоль Пятровіч. – Завялі гаспадарку ў Непаротах: маем парася, дзвюх кароў – іх выдзеліла сельгаспрадпрыемства ў растэрміноўку. Думаем купляць курэй. Падабаецца тое, што кожны дзень можна зарабіць грошы на малацэ – за ім малакавоз прыязджае рэгулярна. А ўвогуле скажу, што ўсюды трэба старацца і працаваць. Зямля ўсюды аднолькавая: калі прыкласці да яе ўмелыя рукі, дык будзеш мець прыбытак”.
Ларыса ЗАЙЦАВА.
Надрукавана ў №75 ад 23.09.2016 г.