“И пьяный абориген на телеге”. По следам одной публикации.

“П’яны абарыген на вазку…”
Не чакаў, што такі рэзананс атрымае ўвогуле бяскрыўдны газетны артыкул. Бяскрыўдны – у сэнсе, што не “засвяціў” ніводнай балючай праблемы Каўлякоўшчыны, пра якую і ішла гаворка ў маім артыкуле “Сесія ў новай зале пасяджэнняў”. Калі коратка, то спачатку расказаў пра тое, што пад заслону 2014-га адкрыты  абноўлены будынак мясцовага сельсавета, а пасля давалася справаздача з сесіі. Звычайны, будзённы артыкул, а на сайце раённай газеты “Герой працы” сабраў 10 каментарыяў.
Нечакана. Тым больш, што падобныя пераразанні чырвонай стужкі, як знак   адкрыцця, адбываліся ў астатніх  сельсаветах раёна, Каўлякоўскі ў гэтым спісе быў апошні. Кашу, вобразна кажучы, заварыў Іван Андрэеў. Які гэта Іван і ці Андрэеў ён – няважна, з ягонага каментарыю вынікла, што чалавеку баліць. Бо гэта яго маленькая радзіма, якую ён пакінуў даўно. Не, быў у апошні раз тут пятнаццаць гадоў, а прыехаў і – ахнуў. Вёскі не пазнаць. “Бялянкава – голая пустыня… – піша ён. – Крывое выглядае лепш, але куды дзяваліся векавыя дрэвы абапал дарогі?..”
Усюды, як спавядаецца далей, “безнадёга и уныние”. Развярнуўся, праехаў Сінякова, нідзе нікога, адзін “п’яны абарыген на вазку”. І апошняе: “Гадоў праз дзесяць прыеду ў той край, зноў… Спадзяюся, што нешта зменіцца”.
Вось з гэтага аднаго каментарыя ўсё і пачалося. Адзін госць сайта перавёў гаворку на  сталыпінскую рэформу, другі яе падхапіў, даводзячы, што на Захадзе падтрымка сельгасвытворцам даецца больш істотная, чым у Беларусі, хаця і гэтая расходуецца бяздумна і неэфектыўна…
Боль таго Івана Андрэева мне блізкі. Блізкі, бо і я, хаця значна часцей, наведваю сваю краіну дзяцінства, хаджу па мясцінах, дзе ступала мая хлапечая нага, і кожны раз мне баліць, што сустракае мяне не мая вёска. Не мая – чужая. Не голая пустыня, як з болем піша І. Андрэеў, бо на месцы старэнькіх і струхлелых хатак высяцца зараз дабротныя асабнякі з ажурнымі аканіцамі і ліштвамі, з тынам, змайстраваным з новых матэрыялаў і зробленых ад душы. Грошай такое гожства каштавала для навасёлаў немалых, аднак грошы, па ўсім відаць, акупяцца, бо побач рэчка, рукой падаць – баравыя мясціны, і ад Барысава ўсяго 20 кіламетраў.
А ўсё адно вёска тая не мая. Не прымае яе маё сэрца, хаця прыязджаю ўсё ж не палюбавацца мураванкамі новых беларусаў, а – на могілкі да бацькоў. Заадно з братам і аддадзімся ўспамінам…
А тут, на Каўлякоўшчыне, іншае, сюды калі і зазірне каторы дачнік, то ў сваю скасабочаную бацькаву хату, каб пасадзіць тут бульбу або агародніну ці наогул  даюць аб’явы ад продажы дамоў і “хутароў”. Не ведаю, можа хто і купляе іх, але гэтая купля-продаж  не дадае жывасці вёсцы, не абуджае яе так, як на маёй радзіме, дзе правялі (самі дачнікі) водаправод, закупілі сабе газавыя катлы, жывуць сабе і ў вус не дзьмуць. Тут такое наўрад ці будзе. “Геаграфія” не тая. Тым не менш  папракаць некага ў тым, што вось, бачыце, давялі ягоную родную вёсачку да ручкі, не варта.   Усё ж згадзімся з Антонам, які на сайце ў каментарыі напісаў: “У Еўрасаюзе, у развітых краінах… у прыгарадзе жывуць гараджане, бо жыллё таннае, а працуюць у горадзе, а крыху далей – вёска з магазінам, школай, поштай, тут муніцыпалітэт і навокал фермы, фермы… І мы да гэтага прыйдзем. Рана ці позна.”
Мікалай МАРОЗ.
Надрукавана ў №4 ад 17.01.2014 г.