“Мая краіна – мой гонар” З сарака двух гадоў працоўнага стажу Анатоль Еўстаф’евіч Ігнацкі дваццаць два гады ад-працаваў у Раёне электрычных сетак. Зараз – на пасадзе механіка РЭС. Анатоль Еўстаф’евіч адказвае за пятнаццаць адзінак тэхнікі, яе спраўную работу. Зразумела, адказвае і за вадзіцеляў. Вадзіцелі добра ведаюць, што “неяк” альбо “як-небудзь” з Анатолем Еўстаф’евічам не пройдзе, […]
Продолжить чтение
Старажыл прадпрыемства Хто-хто, а Кацярына Іосіфаўна Карпава, старшы майстар Шумілінскага цэха ААТ “Малако”, ведае пра сваё прадпрыемства літаральна ўсё. Справа ў тым, што пасля заканчэння Чэхаўскага механіка-тэхналагічнага каледжа яна была размеркавана працаваць на Шуміліншчыну, дакладней, на масласырзавод, які ў 70-я гады працаваў у Лескавічах. Кацярына Іосіфаўна згадала, як яе ў снежні 1975 года перавялі на […]
Продолжить чтение
Калі стараюцца абодва – будзе дабрабыт Яна – стрыманая і сціплая, ён – вясёлы і задорны, гаварун і жартаўнік. І ім добра разам, яны жывуць у гармоніі і шчасці вось ужо больш за сорак гадоў. Гаворка пра Людмілу Рыгораўну і Міхаіла Ільіча Івановых з вёскі Непароты. Івановы расказалі, што не спраўлялі рубінавае вяселле (сорак год […]
Продолжить чтение
Сакрэт сямейнага шчасця Гусаравых Знаёмячыся з жыхарамі нашага раёна, у большасці сваёй застаешся задаволеным, што на Шуміліншчыне нямала дружных сем’яў, дзе паважаюць старэйшых, беражліва і патрабавальна адносяцца да выхавання дзяцей. Удвая прыемна, калі муж з жонкай могуць пахваліцца зайздросным сямейным стажам. Як, напрыклад, Зоя Дзянісаўна і Рыгор Апанасавіч Гусаравы з вёскі Дабея. “Сёлетні год для […]
Продолжить чтение
З пачуццём гумару і жыццёвай сілай Адкуль браць жыццёвыя сілы, калі за плячыма 90 год? Цікава, што думае, як адчувае сябе чалавек, які, жывучы сваё ўласнае жыццё, назіраў за тым, як мяняюцца эпохі, норавы, погляды… Раіса Міхайлаўна Бяззубенка нарадзілася ў Тамбове. 16-цігадовай дзяўчынкай, калі пачалася Вялікая Айчынная, пайшла працаваць на ваенны завод. Успамінае, што для […]
Продолжить чтение
Сям’я – гэта праца, сям’я – гэта шчасце Хутка споўніцца 55 гадоў, як Ніна Казіміраўна і Сцяпан Антонавіч Аглушэвічы з вёскі Мішкавічы дзеляць разам радасці і нягоды. Адсвяткаваць ізумруднае вяселле, пражыць больш за паўсотню гадоў разам – гэта вялікае шчасце, лічаць Аглушэвічы. Яны задаволены сваім лёсам. Прызналіся, што абодва па характары аптымісты: ніколі не мелі […]
Продолжить чтение
Па дарозе свайго жыцця Што чалавек, то лёс. У аднаго дарога жыцця – лёгкая, роўная, бы аўтамагістраль. Па ёй камфортна імчаць, пра ўсе перашкоды і нязручнасці загадзя папярэджваюць дарожныя знакі. У іншага гэта дарога – звілістая, непрадказальная, з мноствам паваротаў і выбоін. Вось і нядаўна давялося пазнаёміцца з жанчынай, біяграфію якой не ўмесціць ніякі газетны […]
Продолжить чтение
З дынастыі чыгуначнікаў Білетны касір станцыі Обаль Наталля Уладзіміраўна Маісеева працуе на чыгунцы больш за дваццаць год. Яна з дынастыі чыгуначнікаў: бацька адпрацаваў на чыгунцы 45 год, маці – 35, сястра таксама працуе тут. Як прызнаецца жанчына, даспадобы работа ёй. Працуе шчыра, сумленна. А самая лепшая падзяка для Н. У. Маісеевай – задаволеныя ўсмешкі пасажыраў […]
Продолжить чтение
Цудоўныя рукі зубнога ўрача Людміла Рыгораўна Бараўкова зубным урачом у Мікіціхінскай урачэбнай амбулаторыі працуе ўжо чвэрць стагоддзя, і зубы ў яе лячыла не адно пакаленне вяскоўцаў. Апроч Мікіціхі, жанчына абслугоўвае і жыхароў Мішневіч. Многія, дазнаўшыся пра цудоўныя рукі зубнога ўрача, едуць менавіта да яе і з Обалі, і з Шуміліна, і з іншых месцаў. Расказваюць, […]
Продолжить чтение
Каханне разгарэлася на кірмашы Паўстагоддзя разам – гэта добрае выпрабаванне часам, гэта большая частка жыцця і сямейнага шчасця, сцвярджаюць Уладзімір Дзмітрыевіч і Любоў Нікіфараўна Казловы з вёскі Курылаўшчына, што на Каўлякоўшчыне. Так, Казловым пашчасціла пражыць разам пяцьдзясят гадоў, і яны гэта лічаць добрым падарункам лёсу. “Я родам з Чарнецкіх, а Уладзімір мясцовы, з Курылаўшчыны, – […]
Продолжить чтение
Мішневіцкі «Аніскін» Са школьных гадоў добра памятаю, як ярка-жоўты матацыкл з люлькай з’яўляўся то на адной, то на другой вуліцы Мішневіч ці блізляжачых вёсак. Законапаслухмяныя людзі адносіліся да гэтай з’явы спакойна: ведалі – гэта працуе ўчастковы. А вось для абібокаў і п’яніц гэта быў трывожны знак: уцякай, адгаворкі не дапамогуць. Вось такім – справядлівым, сумленным […]
Продолжить чтение
Ягоныя чарцяжы правераны на практыцы У вёсцы Новазаронава Уладзіміра Яўгенавіча Сайко называюць не інакш, як “Кулібіным” ці майстрам. Такімі словамі, напэўна, можна ганарыцца, бо ў іх – павага людзей да творчасці і захаплення. Раней Уладзімір Яўгенавіч жыў у Віцебску і працаваў тэхнікам-тэхнолагам інструментальнай вытворчасці на заводзе заточных станкоў. А потым перабраўся з жонкай у вёску. […]
Продолжить чтение
Скульптар дзіцячай душы Колькі ведаю Святлану Віктараўну Калеснікаву (а ведаю я яе даўно, аж з 1989-га), столькі не перастаю захапляцца гэтай жанчынай. Калі пасля інстытута яна прыйшла настаўніцай у наш чацвёрты клас, мы для пачатку яе проста палюбілі. Нам хапіла таго, што яна добрая, спакойная і вельмі прыгожая. А сёння відавочна яшчэ і тое, што […]
Продолжить чтение
У спадчыну атрымалі дом і карову Падворак Рыгора Дзмітрыевіча і Галіны Яфімаўны Шчамялёвых, як і большасць сялянскіх сядзіб у вёсцы Гародна, уяўляе сабой закрытую тэрыторыю з уваходнай брамай. Яны перабраліся ў вёску на сталае месца жыхарства з горада. Гародна – радзіма Галіны Яфімаўны. Шчамялёвы часта прыязджалі ў вёску на выхадныя, а калі выйшлі на пенсію, […]
Продолжить чтение
Авечка – вакол чалавечка Часцей на прыватных падворках вяскоўцаў Шуміліншчыны можна ўбачыць свіней, курэй ці гусей, некаторыя трымаюць кароў, а вось авечкі сталі рэдкасцю. А вось Галіна Рыгораўна і Сяргей Уладзіміравіч Купрэевы з Мішкавіч разводзяць авечак даўно. “Помнім, як у часы нашай маладосці яны былі на кожным сялянскім падворку, – кажа гаспадыня. – Бывала, бацькі […]
Продолжить чтение